Door gebrek aan financiële middelen was er van wezenlijke activiteiten van de landbouwcommissies geen sprake meer. Na 1823 waren geen landelijke bijeenkomsten meer gehouden. De commissies leken een stille dood te sterven. Bij KB van 7 januari 1851 nr. 60 werden de commissies van de landbouw ontbonden. Door Gedeputeerde Staten van Utrecht werd voorgesteld de werkzaamheden van de commissie van landbouw op te dragen aan het in 1841 opgerichte Genootschap van landbouw en kruidkunde. De Staten meenden echter dat men aan een particuliere vereniging als het Genootschap wettelijk geen uitvoerende macht kon opdragen, daar de ontbonden commissies van landbouw als rijkscollegien moesten worden beschouwd. Besloten werd daarom tot instelling van een provinciale commissie van landbouw.

Al in 1856 verzocht de provinciale commissie van landbouw in Utrecht om ontslag. Door de intrekking van het reglement op de paardenfokkerij waren de werkzaamheden van de commissie voor een aanzienlijk deel beperkt, hoewel ook andere werkzaamheden ten behoeve van de landbouw aan de commissie waren opgedragen. Maar deze rechtvaardigden niet het voortbestaan van de commissie, te meer niet omdat het bestaande Genootschap voor landbouw en kruidkunde een belangrijke uitbreiding had verkregen door de vorming van onderafdelingen, die in tal van gemeenten plaatselijke activiteiten ter bevordering der belangen van de landbouw gingen ontwikkelen. Aan de commissieleden en de secretaris werd per 1 januari 1857 eervol ontslag verleend. Het Genootschap nam een aantal werkzaamheden van de ontbonden commissie over en op de provinciale begroting werd een bedrag uitgetrokken tot bevordering van de landbouw en de veestapel. Het bestuur van het Genootschap werd tevens verzocht de benodigde opgaven voor het landbouwverslag te willen verstrekken.